Ekologia

Ochrona środowiska

Nauka o zmianach zachodzących w środowisku przyrodniczym pod wpływem działalności człowieka oraz o sposobach zapobiegania skutkom działalności człowieka lub łagodzenia tych skutków.

A) Przeciwdziałanie zanieczyszczeniu środowiska

B) utrzymywanie elementów przyrodniczych w stanie niezmienionym lub przywracaniem ich do stanu występującego w naturze.

Ochrona przyrody

Działalność mająca na celu zachowanie, właściwe wykorzystanie oraz odnawianie zasobów przyrody ożywionej i nieożywionej. Dotyczy ona:

A) gatunków zagrożonych wyginięciem rzadkich i chronionych

B) siedlisk tych gatunków C) przyrody nieożywionej

Poziomy organizacji przyrody

Organizm -> populacja -> gatunek -> Biocenoza -> ekosystem -> biom -> biosfera

Siedlisko

Przestrzeń fizyczna, w której występuje dany organizm.

Czynniki abiotyczne

Elementy środowiska nieożywionego takie jak elementy klimatu i czynniki podłoża.

Czynniki biotyczne

Elementy środowiska ożywionego takie jak: różnego typu oddziaływania pomiędzy organizmami tego samego gatunku lub różnych gatunków.

Prawo tolerancji ekologicznej (Prawo Shelford'a)

Możliwość bytowania organizmu określają dwie skrajne wartości czynnika ograniczającego: wartość minimalna i wartość maksymalna, wyznaczają one zakres tolerancji ekologicznej organizmów. Wartości poniżej minimum i powyżej maksimum danego czynnika mogą prow

Zasada współdziałania czynników

Wartości minimalne, maksymalny i optymalne dowolnego czynnika nie są stałe, lecz mogą zmieniać się w zależności od zmian jakim podlegają pozostałe czynniki.

Eurybiont

Gatunki o szerokim zakresie tolerancji w stosunku do danego czynnika.

1) Eurytermiczne

2) Euryfotyczne 3) Euryhydryczne 4) Euryhaliczne

Gatunki kosmopolityczne

Gatunki eurotermiczne żyjące w szerokim zakresie zmienności temperatury. Zamieszkują większą część kuli ziemskiej

Hydrofity

Rośliny wodne.

Przystosowania:

1) brak korzeni lub słabo rozwinięty system korzeniowy 2) obecność miękiszu powietrznego (aerenchymy) 3) brak kutykuli 4) brak aparatów szparkowych 5) słabo wykształcone tkanki przewodzące 6) brak tkanek wzmacniających

Higrofity

Rośliny stanowisk wilgotnych. Rośliny niezdolne do przetrwania okresów suszy. Przystosowania:

1) słabo rozwinięty system korzeniowy,

2) delikatne łodygi 3) zwykle duże i cienkie blaszki liściowe przystosowane do intensywnej transpiracji 4) duża ilość aparatów szparkowych

Kserofity:

Sklerofity

Rośliny przystosowane do przetrwania długich okresów suszę dzięki możliwości silnego ograniczenia transpiracji.

Przystosowania:

1) dobrze rozwinięty system korzeniowy 2) mały twarde skórzaste 3) liście sztywne łodygi, które u roślin o skrajnie zredukowanych blaszkach liściowych przyjmują funkcje fotosyntetyczne

Kserofity:

Sukulenty

Rośliny przystosowane do przetrwania długich okresów suszy dzięki możliwości magazynowania wody.

Przystosowania:

1) słabo rozwinięty system korzeniowy rozgałęziające się zwykle w powierzchniowej warstwie gleby 2) grube i mięsiste liście służące do magazynowania wody lub liście przekształcone w ciernie lub częściowo albo całkowicie zredukowane 3) obecność miękiszu

Bioindykator

Gatunek wrażliwy na zmianę środowiska, o dobrze znanych wymaganiach ekologicznych, którego obecność lub brak wskazuje na dane warunki środowiska