Formy polodowcowe

moreny czołowe

są to ciągi wzgórz i pagórków o wysokościach względnych dochodzących do kilkudziesięciu metrów. Powstały w czasie postoju czoła lądolodu na jego przedpolu w efekcie akumulacji glin zwałowych, głazów, żwirów i piasków.

stożki sandrowe

są to wielkie, płaskie piaszczysto-żwirowe stożki. Osadzone zostały przez wody topniejącego lądolodu. Formy te zrastały się ze sobą, tworząc w efekcie płaskie, rozległe równiny sandrowe.

pradoliny

są to rozległe doliny, charakteryzujące się płaskim dnem i równoleżnikowym przebiegiem. Ich powstanie wiąże się z okresami dłuższych postojów lądolodu. Wówczas, płynące ku zachodowi, wzdłuż czoła lodowca, szerokie rzeki żłobiły doliny.

ozy

są to wąskie, długie i zazwyczaj kręte wały lub ciągi wzgórz. Osiągają długości nawet kilku kilkunastu kilometrów. Budują je piaski i żwiry, osadzone przez wody płynące w kanałach i tunelach lodowca.

kemy

są to okrągłe lub wydłużone wzgórza i pagórki o wysokościach dochodzących do kilkudziesięciu metrów. Budują je żwiry, piaski i mułki, które zostały zakumulowane przez płynące pod lodowcem wody.

rynny subglacyjne

są to długie, wąskie i głębokie obniżenia o nierównym dnie i stromych zboczach. Zazwyczaj wypełniają je wody jezior, tzw. jeziora rynnowe. Większość z nich powstała w wyniku erodowania podłoża przez wody roztopowe płynące pod ciśnieniem hydrostatycznym.

doliny U-kształtne

są to dość głębokie i strome doliny, przypominające przekrojem literę U. Powstają w wyniku żłobienia doliny górskiej przez wody wypływające z czoła lodowca.

kotły lodowcowe (cyrki lodowcowe, kary)

są to zazwyczaj półkoliste obniżenia, z trzech stron otoczone stromymi ścianami skalnymi, a z czwartej opadające ku dolinie progiem skalnym. Powstają na obszarze pola firnowego, na skutek erozji lodowcowej.

wały moren bocznych

są to wały usypane z materiału skalnego po obu stronach jęzora lodowcowego.

stożki piargowe

jest to rodzaj rumowiska