Mieszko I

ok. 960-992

Pierwszy władca Polski potwierdzony przez ówczesne źródła.

Bolesław I Chrobry

992-1025

Pierwszy król Polski (koronowany w 1025), książę Czech 1003-1004.

Mieszko II Lambert

1025-1031

Drugi król Polski (koronowany w 1025).

Bezprym

1031-1032

W 1001 przebywał w Rawennie we wspólnocie Romualda z Camaldoli. Książę Polski od 1031 do 1032.

Mieszko II Lambert, Otto i Dytryk

1032-1033

Źródła niemieckie podają, że Mieszko II Lambert zrzekł się korony w 1032 roku. W polskich źródłach do śmierci był tytułowany królem. Otto zmarł w 1033 śmiercią naturalną lub skrytobójczo zamordowany przez swego drużynnika. Natomiast Dytryk prawdopodobnie

Mieszko II Lambert

1033-1034

Po śmierci Ottona i wygnaniu brata stryjecznego, Dytryka, Mieszko II Lambert zjednoczył w swym ręku pełnię władzy w Polsce.

Kazimierz I Odnowiciel

1038 lub 1039-1058

Najprawdopodobniej sprawował władzę już w latach 1034-1037, musiał jednak opuścić kraj. Od 1039 lub 1040 r. ponowne panował aż do śmierci.

Bolesław II Szczodry

1058-1079

Trzeci król Polski (koronowany w 1076). Znany również jako Bolesław II Śmiały.

Władysław I Herman

1079-1086

Po śmierci Kazimierza Odnowiciela panował na Mazowszu jako lennik Bolesława II Szczodrego.

Władysław I Herman i Mieszko Bolesławowic

1086-1089

W 1086 roku zawarto kompromis polityczny pomiędzy Władysławem I Świętym (królem Węgier) a Władysławem Hermanem, na mocy którego Mieszko Bolesławowic otrzymał dzielnicę małopolską a Władysław I Herman zatrzymał władzę zwierzchnią. W 1089 roku z inicjatywy

Władysław I Herman

1089-1098

W 1089 roku, po otruciu Mieszka Bolesławowica, Władysław I Herman staje się na powrót jedynowładcą Polski

Władysław I Herman, Zbigniew i Bolesław III Krzywousty

1098-1102

W roku 1098 synowie Władysława (Zbigniew i Bolesław III Krzywousty), przy poparciu możnych, obalili Sieciecha i wymogli na ojcu podział państwa na dzielnice. Zbigniew otrzymał Wielkopolskę, Kujawy i ziemię sieradzko-łęczycką, a Bolesław Małopolskę i Śląsk

Zbigniew

1102-1107

Książę wielkopolski, mazowiecki i kujawski w latach 1102-1107.

Bolesław III Krzywousty

1107-1138

Książę małopolski, śląski i sandomierski w latach 1102-1107, książę Polski w latach 1107-1138.

Władysław II Wygnaniec

1138-1146

Książę śląski 1138-1146.

Bolesław IV Kędzierzawy

1146-1173

Książę mazowiecki 1138-1173, śląski 1146-1163.

Mieszko III Stary

1173-1177

Po raz pierwszy. Książę wielkopolski 1138-1179, 1182-1202.

Kazimierz II Sprawiedliwy

1177-1191

Po raz pierwszy. Książę wiślicki 1166-1173, sandomierski 1173-1194, mazowiecki 1186-1194.

Mieszko III Stary

1191

Po raz drugi.

Kazimierz II Sprawiedliwy

1191-1194

Po raz drugi.

Leszek Biały

1194-1198

Po raz pierwszy.

Mieszko III Stary

1198-1199

Po raz trzeci.

Leszek Biały

1199

Po raz drugi.

Mieszko III Stary

1199-1202

Po raz czwarty.

Władysław III Laskonogi

1202[5]

Po raz pierwszy. Książę wielkopolski 1202-1220.

Leszek Biały

1202-1210

Po raz trzeci.

Mieszko IV Plątonogi

1210-1211

Książę raciborski 1173-1211, opolski 1202-1211 jako Mieszko I

Leszek Biały

1211-1225

Po raz czwarty. W 1224 roku wojska małopolskie zostały rozgromione przez Prusów, a do klęski przyczyniła się ucieczka członków małopolskiego rodu Gryfitów. Leszek Biały zaczął karać członków rodu.

Henryk I Brodaty

1225

Gdy Leszek Biały zastosował represje wobec członków rodu Gryfitów, ci w odpowiedzi na to w 1225 roku (pod nieobecność księcia Leszka Białego w Krakowie), przywołali na tron krakowski Henryka I Brodatego. Książę śląski od 1201.

Leszek Biały

1225-1227

Po raz piąty. Krótkotrwały konflikt z Henrykiem I Brodatym zakończono zawarciem pokoju, wycofaniem się księcia śląskiego z Krakowa a zarazem wygnaniem Gryfitów z Małopolski.

Władysław III Laskonogi

1227-1229

Po raz drugi. W latach 1228-1229 w jego zastępstwie rządy w dzielnicy senioralnej sprawował Henryk I Brodaty[6].

Konrad I mazowiecki

1229-1232

Po raz pierwszy. Tytuł księcia krakowskiego przyjął dopiero po śmierci Władysława Laskonogiego[7]. Książę mazowiecki od 1202[8].

Henryk I Brodaty

1232-1238

Książę śląski od 1201.

Henryk II Pobożny

1238-1241

Książę śląski od 1238.

Bolesław V Rogatka

1241

Książę śląski jako Bolesław II

Konrad I mazowiecki

1241-1243

Po raz drugi.

Bolesław V Wstydliwy

1243-1279

Książę sandomierski jako Bolesław V

Leszek Czarny

1279-1288

Książę sieradzki i łęczycki.

Bolesław VII Siemowitowicz

1288

Książę mazowiecki jako Bolesław II i sandomierski. Wezwany na tron krakowski przez biskupa krakowskiego Pawła z Przemankowa oraz możnych małopolskich. Jeszcze w tym samym roku został wyparty z Krakowa przez Henryka IV Probusa.

Henryk IV Prawy

1288-1289

Książę wrocławski od 1270 jako Henryk IV. Po opanowaniu Krakowa w 1288 roku powrócił na Śląsk. Książę mazowiecki Bolesław II nie zrezygnował jednak z Krakowa. 26 lutego 1289 roku wojska Henryka IV Probusa zostały pokonane przez siły Bolesława II i jego so

Bolesław VII Siemowitowicz

1289

Po raz drugi. Bolesław II mazowiecki po pokonaniu Henryka IV Probusa pod Siewierzem zajął Kraków. Latem 1289 roku zawarł układ z bratem, Konradem II czerskim, oddając mu w zamian za pomoc zbrojną Sandomierz. Krok ten wywołał oburzenie możnych małopolskich

Władysław I Łokietek

1289

Możni małopolscy niezadowoleni z rządów Bolesława II mazowieckiego, powołali na tron Władysława IV Łokietka, który zajął Kraków, ale już w sierpniu 1289 roku został z niego wyparty przez Henryka IV Probusa. Według legendy Władysław Łokietek zbiegł z miast

Henryk IV Prawy

1289-1290

Po raz drugi. Henryk IV Probus odzyskał władzę w Krakowie. Popierającego Władysława Łokietka biskupa krakowskiego, Pawła z Przemankowa, książę wrocławski nakazał uwięzić. Władysław Łokietek zdołał utrzymać się na tronie książęcym w Sandomierzu.

Przemysł II

1290-1291

Czwarty król Polski (1295-1296). Książę poznański od 1273, wielkopolski od 1279, gdański od 1294.

Wacław II

1291-1305

Piąty król Polski (koronowany w 1300).

Wacław III

1305-1306

Władysław I Łokietek

1306-1333

Koronowany w 1320 roku

Kazimierz III Wielki

1333-1370

Koronowany 25 kwietnia w 1333.

Ludwik Węgierski

1370-1382

Król Węgier 1342-1382.

Jadwiga Andegaweńska

1384-1399

Koronowana na króla Polski. Od 1386 współrządziła ze swoim mężem Władysławem II Jagiełłą.

Władysław II Jagiełło

1386-1434

Najwyższy książę litewski 1386-1434, wielki książę litewski 1377-1392. W latach 1386-1399 współrządził ze swoją żoną Jadwigą.

Władysław III Warneńczyk

1434-1444

Król Węgier 1440-1444, najwyższy książę litewski 1434-1440 (tytularny do 1444).

Kazimierz IV Jagiellończyk

1447-1492

Wielki książę litewski 1440-1492.

Jan I Olbracht

1492-1501

Aleksander Jagiellończyk

1501-1506

Wielki książę litewski 1492-1506.

Zygmunt I Stary

1506-1548

Wielki książę litewski 1506-1548.

Zygmunt II August

1548-1572

Wielki książę litewski. Na tron litewski został wyniesiony w 1529 roku. Na króla Polski został koronowany w 1530 roku (vivente rege), objął tron po śmierci Zygmunta I Starego w 1548 roku.

Henryk Walezy

1573–1575

Król Francji 1574-1589.

Anna Jagiellonka

1575–1586

Współrządziła z mężem (Stefanem Batorym), po jego śmierci i koronacji jej siostrzeńca (Zygmunta III) wpływała na politykę państwa.

Stefan Batory

1576–1586

Książę Siedmiogrodu 1571-1576.

Zygmunt III Waza

19 VIII 1587–1632

Król Szwecji 1592-1599.

Władysław IV Waza

1632–1648

Tytularny król Szwecji 1632-1648, wybrany carem Rosji w 1610, tytularny car Rosji do 1634.

Jan II Kazimierz

1648–1668

Abdykował 16 września 1668; tytularny król Szwecji 1648-1660.

Michał Korybut Wiśniowiecki

1669–1673

Jan III Sobieski

1674–1696

August II Mocny

1697–1704

Elektor Saksonii 1694-1733.

Stanisław Leszczyński

1704–1709

August II Mocny

1709–1733

Stanisław Leszczyński

1733–1736

August III Sas

1736–1763

Elektor Saksonii 1733-1763.

Stanisław August Poniatowski

1764–1795

Abdykował w 1795 roku na rzecz Rosji[13].

Władcy Polski -daty panowania i opisy
Przedmioty humanistyczne - historia (poziom średnio zaawansowany)