|
Mieszko I |
|
ok. 960-992 Pierwszy władca Polski potwierdzony przez ówczesne źródła. |
|
Bolesław I Chrobry |
|
992-1025 Pierwszy król Polski (koronowany w 1025), książę Czech 1003-1004. |
|
Mieszko II Lambert |
|
1025-1031 Drugi król Polski (koronowany w 1025). |
|
Bezprym |
|
1031-1032 W 1001 przebywał w Rawennie we wspólnocie Romualda z Camaldoli. Książę Polski od 1031 do 1032. |
|
Mieszko II Lambert, Otto i Dytryk |
|
1032-1033 Źródła niemieckie podają, że Mieszko II Lambert zrzekł się korony w 1032 roku. W polskich źródłach do śmierci był tytułowany królem. Otto zmarł w 1033 śmiercią naturalną lub skrytobójczo zamordowany przez swego drużynnika. Natomiast Dytryk prawdopodobnie |
|
Mieszko II Lambert |
|
1033-1034 Po śmierci Ottona i wygnaniu brata stryjecznego, Dytryka, Mieszko II Lambert zjednoczył w swym ręku pełnię władzy w Polsce. |
|
Kazimierz I Odnowiciel |
|
1038 lub 1039-1058 Najprawdopodobniej sprawował władzę już w latach 1034-1037, musiał jednak opuścić kraj. Od 1039 lub 1040 r. ponowne panował aż do śmierci. |
|
Bolesław II Szczodry |
|
1058-1079 Trzeci król Polski (koronowany w 1076). Znany również jako Bolesław II Śmiały. |
|
Władysław I Herman |
|
1079-1086 Po śmierci Kazimierza Odnowiciela panował na Mazowszu jako lennik Bolesława II Szczodrego. |
|
Władysław I Herman i Mieszko Bolesławowic |
|
1086-1089 W 1086 roku zawarto kompromis polityczny pomiędzy Władysławem I Świętym (królem Węgier) a Władysławem Hermanem, na mocy którego Mieszko Bolesławowic otrzymał dzielnicę małopolską a Władysław I Herman zatrzymał władzę zwierzchnią. W 1089 roku z inicjatywy |
|
Władysław I Herman |
|
1089-1098 W 1089 roku, po otruciu Mieszka Bolesławowica, Władysław I Herman staje się na powrót jedynowładcą Polski |
|
Władysław I Herman, Zbigniew i Bolesław III Krzywousty |
|
1098-1102 W roku 1098 synowie Władysława (Zbigniew i Bolesław III Krzywousty), przy poparciu możnych, obalili Sieciecha i wymogli na ojcu podział państwa na dzielnice. Zbigniew otrzymał Wielkopolskę, Kujawy i ziemię sieradzko-łęczycką, a Bolesław Małopolskę i Śląsk |
|
Zbigniew |
|
1102-1107 Książę wielkopolski, mazowiecki i kujawski w latach 1102-1107. |
|
Bolesław III Krzywousty |
|
1107-1138 Książę małopolski, śląski i sandomierski w latach 1102-1107, książę Polski w latach 1107-1138. |
|
Władysław II Wygnaniec |
|
1138-1146 Książę śląski 1138-1146. |
|
Bolesław IV Kędzierzawy |
|
1146-1173 Książę mazowiecki 1138-1173, śląski 1146-1163. |
|
Mieszko III Stary |
|
1173-1177 Po raz pierwszy. Książę wielkopolski 1138-1179, 1182-1202. |
|
Kazimierz II Sprawiedliwy |
|
1177-1191 Po raz pierwszy. Książę wiślicki 1166-1173, sandomierski 1173-1194, mazowiecki 1186-1194. |
|
Mieszko III Stary |
|
1191 Po raz drugi. |
|
Kazimierz II Sprawiedliwy |
|
1191-1194 Po raz drugi. |
|
Leszek Biały |
|
1194-1198 Po raz pierwszy. |
|
Mieszko III Stary |
|
1198-1199 Po raz trzeci. |
|
Leszek Biały |
|
1199 Po raz drugi. |
|
Mieszko III Stary |
|
1199-1202 Po raz czwarty. |
|
Władysław III Laskonogi |
|
1202[5] Po raz pierwszy. Książę wielkopolski 1202-1220. |
|
Leszek Biały |
|
1202-1210 Po raz trzeci. |
|
Mieszko IV Plątonogi |
|
1210-1211 Książę raciborski 1173-1211, opolski 1202-1211 jako Mieszko I |
|
Leszek Biały |
|
1211-1225 Po raz czwarty. W 1224 roku wojska małopolskie zostały rozgromione przez Prusów, a do klęski przyczyniła się ucieczka członków małopolskiego rodu Gryfitów. Leszek Biały zaczął karać członków rodu. |
|
Henryk I Brodaty |
|
1225 Gdy Leszek Biały zastosował represje wobec członków rodu Gryfitów, ci w odpowiedzi na to w 1225 roku (pod nieobecność księcia Leszka Białego w Krakowie), przywołali na tron krakowski Henryka I Brodatego. Książę śląski od 1201. |
|
Leszek Biały |
|
1225-1227 Po raz piąty. Krótkotrwały konflikt z Henrykiem I Brodatym zakończono zawarciem pokoju, wycofaniem się księcia śląskiego z Krakowa a zarazem wygnaniem Gryfitów z Małopolski. |
|
Władysław III Laskonogi |
|
1227-1229 Po raz drugi. W latach 1228-1229 w jego zastępstwie rządy w dzielnicy senioralnej sprawował Henryk I Brodaty[6]. |
|
Konrad I mazowiecki |
|
1229-1232 Po raz pierwszy. Tytuł księcia krakowskiego przyjął dopiero po śmierci Władysława Laskonogiego[7]. Książę mazowiecki od 1202[8]. |
|
Henryk I Brodaty |
|
1232-1238 Książę śląski od 1201. |
|
Henryk II Pobożny |
|
1238-1241 Książę śląski od 1238. |
|
Bolesław V Rogatka |
|
1241 Książę śląski jako Bolesław II |
|
Konrad I mazowiecki |
|
1241-1243 Po raz drugi. |
|
Bolesław V Wstydliwy |
|
1243-1279 Książę sandomierski jako Bolesław V |
|
Leszek Czarny |
|
1279-1288 Książę sieradzki i łęczycki. |
|
Bolesław VII Siemowitowicz |
|
1288 Książę mazowiecki jako Bolesław II i sandomierski. Wezwany na tron krakowski przez biskupa krakowskiego Pawła z Przemankowa oraz możnych małopolskich. Jeszcze w tym samym roku został wyparty z Krakowa przez Henryka IV Probusa. |
|
Henryk IV Prawy |
|
1288-1289 Książę wrocławski od 1270 jako Henryk IV. Po opanowaniu Krakowa w 1288 roku powrócił na Śląsk. Książę mazowiecki Bolesław II nie zrezygnował jednak z Krakowa. 26 lutego 1289 roku wojska Henryka IV Probusa zostały pokonane przez siły Bolesława II i jego so |
|
Bolesław VII Siemowitowicz |
|
1289 Po raz drugi. Bolesław II mazowiecki po pokonaniu Henryka IV Probusa pod Siewierzem zajął Kraków. Latem 1289 roku zawarł układ z bratem, Konradem II czerskim, oddając mu w zamian za pomoc zbrojną Sandomierz. Krok ten wywołał oburzenie możnych małopolskich |
|
Władysław I Łokietek |
|
1289 Możni małopolscy niezadowoleni z rządów Bolesława II mazowieckiego, powołali na tron Władysława IV Łokietka, który zajął Kraków, ale już w sierpniu 1289 roku został z niego wyparty przez Henryka IV Probusa. Według legendy Władysław Łokietek zbiegł z miast |
|
Henryk IV Prawy |
|
1289-1290 Po raz drugi. Henryk IV Probus odzyskał władzę w Krakowie. Popierającego Władysława Łokietka biskupa krakowskiego, Pawła z Przemankowa, książę wrocławski nakazał uwięzić. Władysław Łokietek zdołał utrzymać się na tronie książęcym w Sandomierzu. |
|
Przemysł II |
|
1290-1291 Czwarty król Polski (1295-1296). Książę poznański od 1273, wielkopolski od 1279, gdański od 1294. |
|
Wacław II |
|
1291-1305 Piąty król Polski (koronowany w 1300). |
|
Wacław III |
|
1305-1306 |
|
Władysław I Łokietek |
|
1306-1333 Koronowany w 1320 roku |
|
Kazimierz III Wielki |
|
1333-1370 Koronowany 25 kwietnia w 1333. |
|
Ludwik Węgierski |
|
1370-1382 Król Węgier 1342-1382. |
|
Jadwiga Andegaweńska |
|
1384-1399 Koronowana na króla Polski. Od 1386 współrządziła ze swoim mężem Władysławem II Jagiełłą. |
|
Władysław II Jagiełło |
|
1386-1434 Najwyższy książę litewski 1386-1434, wielki książę litewski 1377-1392. W latach 1386-1399 współrządził ze swoją żoną Jadwigą. |
|
Władysław III Warneńczyk |
|
1434-1444 Król Węgier 1440-1444, najwyższy książę litewski 1434-1440 (tytularny do 1444). |
|
Kazimierz IV Jagiellończyk |
|
1447-1492 Wielki książę litewski 1440-1492. |
|
Jan I Olbracht |
|
1492-1501 |
|
Aleksander Jagiellończyk |
|
1501-1506 Wielki książę litewski 1492-1506. |
|
Zygmunt I Stary |
|
1506-1548 Wielki książę litewski 1506-1548. |
|
Zygmunt II August |
|
1548-1572 Wielki książę litewski. Na tron litewski został wyniesiony w 1529 roku. Na króla Polski został koronowany w 1530 roku (vivente rege), objął tron po śmierci Zygmunta I Starego w 1548 roku. |
|
Henryk Walezy |
|
1573–1575 Król Francji 1574-1589. |
|
Anna Jagiellonka |
|
1575–1586 Współrządziła z mężem (Stefanem Batorym), po jego śmierci i koronacji jej siostrzeńca (Zygmunta III) wpływała na politykę państwa. |
|
Stefan Batory |
|
1576–1586 Książę Siedmiogrodu 1571-1576. |
|
Zygmunt III Waza |
|
19 VIII 1587–1632 Król Szwecji 1592-1599. |
|
Władysław IV Waza |
|
1632–1648 Tytularny król Szwecji 1632-1648, wybrany carem Rosji w 1610, tytularny car Rosji do 1634. |
|
Jan II Kazimierz |
|
1648–1668 Abdykował 16 września 1668; tytularny król Szwecji 1648-1660. |
|
Michał Korybut Wiśniowiecki |
|
1669–1673 |
|
Jan III Sobieski |
|
1674–1696 |
|
August II Mocny |
|
1697–1704 Elektor Saksonii 1694-1733. |
|
Stanisław Leszczyński |
|
1704–1709 |
|
August II Mocny |
|
1709–1733 |
|
Stanisław Leszczyński |
|
1733–1736 |
|
August III Sas |
|
1736–1763 Elektor Saksonii 1733-1763. |
|
Stanisław August Poniatowski |
|
1764–1795 Abdykował w 1795 roku na rzecz Rosji[13]. |